توضیحات ارسالی
امامزاده میر سید حسین علیه السلام یا میرسید حسین بن سید عبدالغفار
(متوفی به ظهر روز دوشنبه 22 شعبان المعظم 918 ق)
از سادات عظیم الشأن و از امامزادگان لازم الاحترام در آذربایجان است
و صحن و سرا و بارگاه باصفایش محل آمد و شد بندگان محبوب خداست. اولین منبع و مأخذی که درباره ی ایشان قلم زده است،
کتاب شریف حافظ حسین کربلایی است. بعد از کربلایی، اطلاعات وی در کتاب های سده های بعدی راه یافته
و همه آنها بدون اینکه مطلب تازه ای بیان کنند، حرف های ایشان را با کم و زیاد نقل کرده اند.
کربلایی در مورد او می نویسد:
مرقد و مزار آن، مشهور به ولایت و نیکویی، حضر میر سید حسین بن سید عبدالغفار الحسینی الاسکویی ـ قدس الله تعالی سره ـ در قریه اسکو واقع است.
وی از «سادات عریضی» است که منسوب به علی عریضی بن امام جعفر صادق اند علیه الصلوه والسلام.
والعریض قریه [علی] اربعه امیال من المدینه کان یسکن بها.
بعضی از اباء و اجداد ایشان در خلخال می بوده اند، سید مشارالیه به قریه ی اسکو تشریف شریف ارزانی فرموده اند
و به خدمت درویش یعقوب رومی قدس سره مشرف گشته اند
و تربیت یافته و درویش مشارالیه جهت آن سید عالی نسب والی حسب اجازت نامه نوشته اند که سند طالبان صادق و مخلصان موافق باشد
و در روز اجلاس وی بسی اعزه حاضر بوده اند که اکثر ارواح مقدسه مشایخ عظام کرام ـ قدس الله تعالی ارواحهم ـ حاضر و ناظر این مجلس اند
و آثار فیوضات متوالی ظاهر و باهر بوده از آن محفل گرامی عالی، و وی را خانقاهی است
در قریه ی اسکو که به تربیت ناقصان مشغولی می نموده و از وی اولاد بسیار مانده اند،
مشهور به سادات اسکو… وفات میر سید حسین یوم اللاثنین اثنی و عشرین من شهر شعبان وقت الضحی، سنه ثمان عشر و تسعمائه
در ایام سلطنت شاه اسماعیل صفوی أنار الله برهانه.
امامزاده میر سید حسین علیه السلام به امامزاده حسین بن عبدالغفار (علیه السلام) معروف می باشد.
بنای امامزاه در جوار قبرستان سبزه میدان و روی تپه ای مشرف به شهر واقع شده که از چشم انداز خاصی برخوردار است.
قدمت بنای اولیه آن معلوم نیست و احتمال دارد اولین بنای آن، مربوط به سال های نخستین وفات باشد؛
چرا که ایشان در زمان خود از شخصیت های علمی و از عارفان مشهور و دارای جایگاه ویژه ای در بین ارادتمندان خویش بوده است.
قبل از پیروزی انقلاب اسلامی، بقعه دارای گنبد آجری بوده که به همت اهالی محل با سنگ گرانیت بازسازی شده
و بعدها یک گنبد فلزی بر بالای آن نصب شده بود.
عبدالعلی کارنگ، در اواخر دهه چهل شمسی از آنجا دیدن کرده و در توصیفات آن می نویسد:
بقعه ی امامزاده گنبدی دارد آجری و بلند که چهار منفذ کوچک در چها رسوی آن تعبیه شده است.
در ورودی بقعه مشرف به شهر است، به دهلیز کوچکی باز می شود که راهی به درون بقعه دارد.
چند علم کوچک سبز و سایه و یکی دو دعا تصویر چاپی تازه، تزیین دیوارهای درونی بقعه را تشکیل می دهند
عبارت «یا مفتح الابواب» نیز در دو سه جای پاطاق گنبد گچبری امامزاده میر سید حسین علیه السلام شده است.
ضریح چوبی کهنه ای روی قبر امامزاه نهاده اند، لوح قبر دیده نمی شود.
شکل کلی بنا هشت ضعلی است و در زمینی با مساحت تقریبی 100 متر مربع احداث شده است.
نمای بیرونی با آجر اجرا شده و بندکشی سفیدی از گچ دارد و دارای ازاره سنگی از جنس بادبر به ارتفاع یک متر می باشد.
ورودی بقعه در ضلع شمالی تعبیه شده و جنس در، از آهن و به رنگ قهوه ای است که با شیشه های رنگی تزیین شده است.
بالای در ورودی، کتیبه کاشی کاری با متن زیر به چشم می خورد:
امامزاده سید حسین بن سید عبدالغفار شهرستان اسکو بازسازی در سال 1384 هـ.ش
درب ورودی به کفشکن با طاق تاوه ای باز می شود
و نمای داخلی کفشکن با آجر قرمز و بندکشی سفید اجرا شده
و دارای دو پنجره رو به شرق است و فضایش به واسطه یک در چوبی با فضای حرم ارتباط دارد.
دو پنجره چوبی در نمای شرقی حرم به چشم می خورد که به طرف صحن تعبیه شده اند.
تمای دیوارها و سقف گنبد حرم، آیینه کاری شده و ازاره ای به ارتفاع 1/5 متر از جنس مرمر در پای دیوارها اجرا شده است.
دیوارهای شمالی، جنوبی و غربی گنبدخانه با تورفتگی هایی با ابعاد 2/30×2 متر اجرا شده
و محل مناسبی برای خلوت با معبود یکتا و محاسبه نفس است.
در ضلع جنوبی گنبدخانه و سمت راست آن انباری قرار دارد که برای نگهداری وسایل بقعه ساخته شده است.
داخل انبار لوح مرمری وجود دارد که امامزاده را «سید حسن بن اسحاق» معرفی کرده است.
عبارت زیر روی آن حک شده است:
باسمه تعالی
امامزاده بین سال 180 تا سنه 300 هجری قمری از ظلم و کشتار خلفای عباسی مخوف و با چند نفر سادات دیگر به ایران آمده
و در نواحی سرزمین ما پراکنده شده اند
و سید حسن هم در آن زمان به اسکو آمده و در نواحی سرزمین ما پراکنده شده اند
و سید حسن هم در آن زمان به اسکو آمده در تپه این کوه صومعه ساخته تا وفاتش در این آرامگاه آرمیده؛
مرقدش زیارتگاه شیعیان علی (علیه السلام) تا قیامت می باشد. التماس دعا، حبشی اسکویی، به خط قاسمیان.
شایان ذکر است عبارات لوح یاد شده، مستند نیست و در مأخذی ثبت نشده است، پس قبول آن مشکل است.
در سال 1391 ش ضریح قدیمی که در ابعاد 0/40×1 متر بود جای خود را به ضریح نقره ای جدیدی به ابعاد 1/45×2/20 متر داد.
این ضریح با مراسم ویژه ای در جای خود نصب شد. ضریح در وسط حرم قرار دارد و روی درِ آن، نوشته شده است:
باسمعه تعالی
ضریح در سال 1391 هـ.ش ساخته و نصب گردید.
ساخت و قلمزنی: حاج سید محسن احمدی
ارتفاع رأس گنبد به صورت یک پوسته اجرا شده و لوستر بزرگ و زیبا از زیر گنبد آویخته شده است. بر روی حرم از داخل عبارت زیر آیینه کاری شده است:
آستان مقدس امامزاده سید حسین بن سید عبدالغفار مرمت و آیینه کاری سال 87 ـ 1384 هجری شمسی
در ضلع جنوبی حرم آبدارخانه، کتابخانه، حسینیه تازه احداث و در ضلع غربی تکیه بزرگی قرار دارد.
این تکیه متشکل از یک ایوان با سه ستون چوبی و دو اتاق غذاخوری
و یک مناره ی بلند آجری است که در سال 1369 ش از طرف اداره ی اوقاف مرمت شده است.
به گفته ی برخی از اهالی، سالیان گذشته در شب های احیا و مناسبت های دیگر در این تکیه مراسم مذهبی و سوگواری برگزار می شد.
در ضلع جنوبی و شرقی بقعه، قبرستان کهنه ای قرار دارد که به نوشته ی عبدالعلی کارنگ دارای قبرهای سنگی بزرگی بوده
که در حجاری سنگها دقت و مهارت شگرفی به کار رفته است.
متأسفانه بسیاری از سنگ قبرها شکسته یا به سرقت رفته و سنگ مشهور «سانجی داشی» از بین رفته است.
آستان مبارکه امامزاده میر سید حسین (علیه السلام) از بقاع مشهور و آباد منطقه بوده که از معنویت بالایی برخوردار است.
این آستان شریف مورد توجه خاص و عام بوده و اهالی محل و دیگر شهرها روزهای پنج شنبه هر هفته، تاسوعا، عاشورا و اربعین حسینی در جوار مرقد منور این امامزاده به برپایی مراسم روضه و سوگواری می پردازند.
هم اکنون آستان مبارکه به اهتمام هیأت امنا و زیر نظر اداره ی اوقاف شهرستان اسکو اداره می شود و از امکانات رفاهی و بهداشتی مناسبی برخوردار است. به گفته ی برخی از اهالی، این بقعه ی مبارکه دارای موقوفاتی در سطح شهر است و گویا اسنادش در اداره ی اوقاف اسکو نگهداری می شود.
استان آذربایجان شرقی ـ شهرستان اسکو ـ شهر اسکو ـ خیابان شهید فهمیده، کوچه الفت
نقد و بررسی‌ها
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.