بازی محلی ِاَلِکَل توته بِکِل

بازی محلی ِاَلِکَل توته بِکِل یکی از بازی های محلی شهرستان رامیان می باشد

در این بازی بچه ها کنار هم می نشینند و پاهای خود را دراز می کنند.

سپس یکی از بچه ها از اولین نفر بر روی پای بچه های دیگر با کف دست آرام می زند و این کلمات را می خواند

اَلِکَل توته بِکِل،پنجه پنیر نون و شکر، مادرم سمنو پخته، بسه دخترو پخته،

دخترو در میدان،مزنه تیر و کمان،برو به جنگ ترکمان،ترکمان دیر آمده، مغز سرش تون آمده،بگم بگم حیا کن،از طوراخ در نگاه کن.
آخرین کلمات بر روی پای هرکسی که همزمان با کف دست فرود آید آن شخص پای خود را جمع می کند.

این بازی آنقدر ادامه پیدا می کند تا یک پا از بین بقیه پاها بماند در این صورت شخص بازنده اعلام میگردد.

بازی محلی ِاَلِکَل توته بِکِل در بیشتر استان ها و شهرستان های ایران در بین خانواده ها رواج دارد

ولی به نام های دیگر و به نوعی بازی هاچین و واچین نام گرفته است

از کهن‌ترین و معروف‌ترین بازی‌های گروهی کودکانه. کودکان کنار هم می‌نشینند

و هر دو پایشان را روی زمین دراز می‌کنند. اوستا دستش را هم‌نوا با آهنگِ ترانۀ اتل‌متل، سیلاب به سیلاب، روی هر یک از پاها می‌گذارد.

پایی که با آخرین هجای ترانه لمس شود، باید جمع و از بازی خارج شود.

این حرکت تا بدان‌جا ادامه می‌یابد که تنها یک پا برجا بماند؛ صاحب پای برجامانده، باید برایِ تفریحِ دیگران کاری انجام دهد.

از ترانۀ این بازی روایت‌های متعددی در دست است.

یکی از روایت‌های تهرانی آن چنین آغاز می‌شود: «اتل متل توتوله/گابِ (گاوِ) حسن چه‌جوره؟»

و بند آخر آن نیز که سبب می‌شود پایی جمع شود، چنین است :«هاچین و واچین/یه پاتو ورچین!»

اینستاگرام