زندگینامه حاج ابوالقاسم نوری تویسرکانی

حاج ابوالقاسم نوری تویسرکانی(مصلح)

حاج ابوالقاسم نوری تویسرکانی  متخلص به مصلح  از شاعران نامی و مفاخر انسانی به شمار می‌رود

او از مداحان اهل بیت عصمت و طهارت و از غزلسرایان خوب دورن خود بوده است

آثار او  یکی در شعرهای از معصومین است  و دیگری غزلیات و قصاید

مصلح نیز در هنر خط استاد و از خوشنویسان اثر خویش بوده است

او تمام دوران زندگی خود را با امور خیریه و  اصلاح کارهای مردم گذرانده

بهترین آثار ایشان تعمیر مدرسه حوزه علمیه شیخ علیخانی تویسرکان بود که یکی از آثار تاریخی و الان دارای تعداد زیادی دانش آموز و طلاب علوم دینی می باشد

مصلح در سال ۱۳۱۲ قمری در شهر تویسرکان چشم به جهان گشوده

در همان شهر به تحصیل علوم قدیمه و علم و دانش پرداخت و از نظر علما و دانشمندان مخصوص مرحوم سید علی آقا بالچه کسب فیض نمودند

تا به سال ۱۳۹۴ قمری دنیا را بدرود گفت

او در جوار قبر مرحوم آیت الله العظمی مرحوم حاج شیخ علی اصغر سنجری رضوان الله در مقبره ای که اکنون کفشداری  مسجد شاهزید  می‌باشد به خاک سپرده شده است

او مسلما مهارت بی نظیری در سرودن ماده تاریخ داشت و اشعاری که بالای سنگ لحد منقوش است ماده تاریخی است

این اشعار را که خود مرحوم برای خود سروده است

حساب ابجد سال ۱۳۹۴هجری قمری مطابق با سال می باشد

شعری بر روی سنگ مقبره مصلح

افسوس که خاموش شد این بلبل دستان

با خاک هم آغوش شد آن نور درخشان

در دهر نزاییده مادر گیتی

چون حاج ابوالقاسمی نوری در غلطان

فصل واد بشحامی دین بود و شکیبا

علم و هنرش و خادم و دلسوز یتیمان

گلزار ادب فخر نمودی به وجودش

در ناصیه اش موهبتی بود ز قرآن

تا بود دم از باده پرستی بجهان زد

با عالم امکان نظری داشت به پنهان

ما را نبود عاطفه مرده پرستی

خاک قدمش بودم مرا سرمه چشمان

این حافظه دل باخته این سعدی ثانی

امو وز نمودهوس روضه رضوان

بگرفته بکف نامه اخبلص علی را

بنهاده به سر تاج شرف با لب خندان

در بدرقه رحمت حق باد نثارش

زان روی که شایسته بود نزد محبان

نازم  بولایت چه صفایی به تو بخشید

کز طبع روانت  اثری مانده به دوران

شیدای امانت بدی ای سرو ساحشور

این شاعر شوریده و این مست غزلخوان

شد جایگزین هفتم خرداد(غشنج)(1353)

در خلد برین با نظر لطف امامان

شد مدرسه علمیه محروم حضورش

(منعم )کنداز فرقت وی ناله و افغان

درباره کتاب

‘دیوان مصلح ‘مجموعه اشعار ‘حاج ابوالقاسم نوری تویسرکانی ‘است

که دفتر اول آن شامل نیایش‌ها و دفتر دوم متضمن اشعاری با موضوعات متفرقه از جمله پند و اندرز است .

در دفتر سوم این دیوان, اشعاری در ستایش و رثای اهل بیت, به ویژه قیام کربلا, به نظم کشیده شده است .

در دفتر چهارم نیز اشعاری پراکنده جمع آمده که از آن جمله است :

شیرین سخنم چون که به گفتار درآید/ بی‌قدر و بها قیمت قند و شکر آید/

گر سر و قد من, بخرامد سوی بستان/ هر سرو و صنوبر, خجل و منکسر آید/ .